Het Comité vond dat de sluitingsavond op 27 augustus moest opgeluisterd worden door een Tirolerorkest. De "Schwung" moest er in komen en het was jaren geleden dat wij hier nog naar echte Tirolermuziek konden luisteren.

Bovendien kaderde dit best in deze periode, omdat heel wat mensen hun vakantie in Oostenrijk hadden doorgebracht en alzo nog onverwacht van een extra stukje vakantie konden genieten.

 

Niemand die zich zorgen maakte om dergelijk orkest te vinden. Willy kende een orkest dat vroeger in de Tierbrau te Leuven speelde, Rob kende de "Assent-kirchenbrüdern", en nog iemand anders kende "De Linde Bayern Musikanten". Geen vuiltje aan de lucht kortom, de voorbereidingen gingen gewoon verder.

En om het nog prettiger te maken, spraken een aantal leden af om, samen met hun echtgenoten, eens naar zo een orkest te gaan luisteren. De eerste afspraak was in Meux, tegen Genbloux, waar "Gregor Bass und sein Tiroler Verrein" optrad. Hoe groot was de ontgoocheling toen zij daar een groep van 70-plussers op het podium zagen zitten. Het enige dat onze mensen aan Tirol deed denken waren het rood-witte hemd met leren broek.

 

De volgende trip ging naar Zaventem, waar het orkest van Lauwers op de jaarmarkt speelde. De jaarmarkt was er wel, het orkest niet!

Dan maar naar het Limburgse Rooierheide. Die avond was het barkoud. In een grote en lege tent, met ijskoude voeten in het gras, zaten onze mensen te luisteren naar een groep die op geen enkel moment erin slaagde om haar twee klarinetten gestemd te krijgen. "Dat durven wij in Oplinter niet laten horen!! Bij ons zijn er teveel mensen die muziek kennen!!!"

 

En stilaan werd het Tirolerorkest een groter en groter probleem. Ofwel konden wij een orkest krijgen via een impressario, maar dan was de prijs onbetaalbaar ofwel klonk het niet eens als een Tirolerorkest.

Willy had zelfs naar Oostenrijk gebeld om te vragen of het Tirolerorkest, dat vorig jaar in hotel Edelweiss te Lermoos optrad, vrij was en naar Oplinter kon komen. Maar gelet op de vakantieperiode was dit onmogelijk. 

De enige mogelijlheid was "The Dixie Dicks" vragen, volgens de vroegere formatie. Maar dat ging niet omdat Cois die avond zijn handen vol zou hebben en bijgevolg niet kon meespelen. En een discobar  was toch maar pover voor zulk een sluitingsavond.

WE ZAGEN GEEN UITKOMST !

Speciale vergaderingen werden gehouden om het probleem op te lossen. Tot het verlossende moment kwam dat Cois, via een vroegere collega van de groep "The Dixie Dicks", in Diest een Dixieland-orkest vond. En... dit bleek zelfs goed te zijn!

 

Niemand in het Comité had na die bange dagen enige moeite om van Tirol naar Dixieland over te stappen. En, zoalds we verder zullen zien heeft niemand zich dat beklaagd. We waren van een grote zorg verlost...